Ο βασικός σκοπός της πρότασης για την συνεχιζόμενη εκπαίδευση, όπως παρουσιάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ήταν η τροποποίηση του υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε η πρόσβαση σε αυτό να μην περιορίζεται στα πρώτα χρόνια της ζωής του ατόμου, αλλά να είναι δυνατή, κατά διαστήματα, σε όλη του τη ζωή. Έτσι, εκπαίδευση και εργασία εναλλάσσονται.
Ειδικότερα, οι βασικές αρχές της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης, όπως παρουσιάστηκαν αρχικά από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), είναι:
α) Τα τελευταία χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης θα πρέπει να παρέχουν ένα πρόγραμμα, το οποίο να επιτρέπει σε κάθε μαθητή μια πραγματική επιλογή ανάμεσα στις παραπέρα σπουδές και την εργασία.
β) Μετά την υποχρεωτική εκπαίδευση θα πρέπει να διασφαλίζεται για κάθε άτομο η πρόσβαση στη μεταϋποχρεωτική εκπαίδευση σε οποιαδήποτε ηλικία της ζωής του.
γ) Η κατανομή των μέσων θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να καθιστά την εκπαίδευση προσιτή σε όλα τα άτομα, όπου και όταν την έχουν ανάγκη.
δ) Εργασία και άλλη κοινωνική εμπειρία πρέπει να θεωρείται ως βασική προϋπόθεση για πρόσληψη (σε εργασία).
ε) Πρέπει να είναι δυνατό να ακολουθείται οποιαδήποτε καριέρα με τρόπο, ώστε σπουδές και εργασία να εναλλάσσονται.
στ) Αναλυτικά προγράμματα και μέθοδοι διδασκαλίας πρέπει να σχεδιάζονται σε συνεργασία με τις διάφορες εμπλεκόμενες ομάδες (μαθητές, δασκάλους, διοικητικούς κ.ά.) και να προσαρμόζονται στα διαφέροντα και τα κίνητρα διαφόρων ηλικιών και κοινωνικών ομάδων.
ζ) Διπλώματα και πτυχία δεν πρέπει να θεωρούνται ως το “τέρμα” της εκπαιδευτικής καριέρας, αλλά ως βαθμίδες μιας ισόβιας εκπαίδευσης, μιας ισόβιας καριέρας και μιας εξέλιξης της προσωπικότητας.
η) Μετά την υποχρεωτική εκπαίδευση, κάθε άτομο πρέπει να έχει το δικαίωμα να παίρνει κατά περιόδους εκπαιδευτική άδεια, ενώ θα διασφαλίζονται η διατήρηση της δουλείας του και η κοινωνική ασφάλεια.
Από τότε που η συνεχιζόμενη εκπαίδευση θεωρήθηκε ως σημαντική, η πρόοδος που σημειώθηκε στους πιο πάνω τομείς δεν ήταν η ίδια. Για την εξυπηρέτηση του σκοπού αυτής εδώ της παρουσίασης είναι δυνατό να διακρίνουμε εξελίξεις στο επίπεδο της πολιτικής, στο επίπεδο των εκπαιδευτικών θεσμών και πρακτικών, και στο επίπεδο της υποστηρικτικής πολιτικής, έξω από την εκπαιδευτική σφαίρα.